Omah joglo gedhe platarane amba, gawangane jero, kinupeng tegalan amba ing kiwa tengen lan mburi, katon ngeng­kreng kanthi pondhasi dhuwur. Lawange telu kaya lumrahe omah joglo. Ukur­ane kusen lawang amba, lu­wih-luwih lawang tengah sing godhongane lawang ana papat. Yen dibukak ngeblak krasa amba oblah-oblah. Disawang saka dalan omah iku katon wingit, apa meneh ana wit ringin ketel ngrembu­yung ing ngiringan omah.

“Mbah Karjan ki ngingu jim. Aja mlebu omah iku, mundhak dadi tumbal,” ngo­no ujare Mariyati sing omahe pernah kulone Mbah Karjan, nalika aku sinau klompok jaman SD biyen.

“Kowe ngerti saka ngendi?” pitakonku.

“Saben malem Jemuah Legi Mbah Karjan ngobong menyan, ambune nganti tekan omahku kene,” jlentrehe Mariyati.

Critane Mariyati narik kawigatenku, nganti aku wedi karo omah iku. Na­-nging tekane jodho pancen ora bisa ditulak. Klebu jodhoku karo Karsidi pu-tra ragile Mbah Karjan, iya kang njalari aku manggon ing omah sing takwedeni kuwi. Janjane ing sisih tengen omah joglo diyasakake bangunan anyar. Nanging mung cukup kanggo ruwang tamu, kamar siji lan pawon. Mula aku lan bojoku kepeksa turu ing salah sijine kamar njero omah joglo.

Disawang saka bale ana kamar telu jejer. Saben kamar mung ditutup slambu, ora ana godhongan lawange. Bareng mlebu kamar sisih wetan, ya kamar sing arep tak panggoni, lagi cetha satemene kamar telu iku ora ana singgetane. Ngeblak. Kanggo wates antarane kamarku lan kamar tengah, dening Mas Sidi dialing-alingi kain sing ditaleni rafia.

“Dhik, aja menyang senthong te-ngah iku ya!” welinge sisihanku nalika aku lan dheweke iwut nata kamar sawise dina iku dinyatakake sah bebojowan.

“Lha nyapa ta, Mas?”

“Senthong iku kanggo nyimpen barange bapak.”

“O ngono,” tanggapanku nadyan ing bathuk iki kalimput pitakonan karo apa sing dikarepake ‘barange bapak’.

Wengi iku nepaki malem Jemuwah. Hawane panas ungkeb. Sisihanku wis ngorok. Watara jam rolas aku krungu suwara glodhagan ing senthong tengah. Eling pesene sisihanku, takwu-rungake anggonku arep nyatakake sing glodhagan iku swara apa? Anehe sisihanku kok kaya ora krungu. Kamangka swarane banter banget. Kadhang glodhagan, kala-kala bag bug kaya natapi tembok. Nganti adzan subuh suwara iku lagi mandheg.

“Mas, sampeyan mau bengi apa ora krungu swara glodhagan ing senthong tengah?” pitakonku esuke nalika sarapan bareng.

“Palinga suwara tikus, Dhik,” ngono wangsulane sisihanku ora maremake atiku.

Nalika sisihanku karo wong tuwane budhal menyang……….